Recensie: Paul Cleave -Kinderspel

 

Recensie

Titel: Kinderspel (The Quiet people) 
Auteur: Paul Cleave
Uitgeverij: Luitingh Sijthoff
Genre: Spanning/ Thriller
Uitgave: Mei 2022




Wat een coole cover heeft deze, wauw! Voor het lezen van dit boek, had ik een bepaalt idee. Kwam dit uit? Of ging snel het kaarsje uit? Kijk snel mee.

De auteur

Paul Cleave (geboren in 1974, in Christchurch, Nieuw Zeeland) is een internationaal bestsellerauteur die momenteel zijn tijd verdeelt tussen zijn thuisstad Christchurch, Nieuw-Zeeland, waar al zijn romans zich afspelen en Europa. Zijn werk wordt vertaald in 18 talen. Hij won drie keer de Ngaio Marsh Award voor beste misdaadroman in Nieuw-Zeeland, won de misdaadroman van het jaar van het Saint-Maur-boekenfestival in Frankrijk, stond op de shortlist voor de Edgar Award en de Barry Award in de VS, en stond op de shortlist voor de Ned Kelly Award in Australië.

Zijn eerste boek volgde in 2006 en heet The Cleaner. In 2013 kwam het vervolg. Er was nog een serie met Theodore tate. En daarnaast een rij met stand-alones. The quiet people, oftewel Kinderspel is zijn 12e thriller. 

~Paul Cleave heeft met succes de donkere kant van de menselijke natuur in zijn boeken naar boven gehaald en geprobeerd te laten zien hoe en waarom ze op een bepaalde manier handelen.~

De inhoud van Kinderspel

In Kinderspel van internationaal bestsellerauteur Paul Cleave komt een goedbedoelde grap van misdaadschrijverskoppel Cameron en Lisa Murdoch hun duur te staan. Hun zoon verdwijnt en de Murdochs staan bovenaan de verdachtenlijst.

Tijdens de tournee ter promotie van hun boek grappen de succesvolle misdaadschrijvers Cameron en Lisa Murdoch dat niemand zo goed met een misdaad weg zou kunnen komen als zij – het is tenslotte hun werk. Dus als hun 7-jarige zoon Zach vermist wordt, vragen de politie en het publiek zich natuurlijk af of ze eindelijk hebben besloten te bewijzen wat ze al die tijd hebben gezegd; proberen ze aan te tonen hoe ze de perfecte misdaad kunnen plegen?

De elementen

De vooraankondiging van Kinderspel ging gepaard met veel bombarie: reclames en spektakelstukken vlogen op sociale media voorbij. Het ligt inmiddels overal in de winkels. Is het zo goed als men beweert? 

Aan de auteur kan het niet liggen..of juist wel? Paul Cleave is een meervoudig prijswinnaar voor het schrijven van thrillers. Hij won zolas gezegd veel prijzen en dit is de 2e dat over een auteur gaat. 

De cover is rood. een man en een vrouw zijn zichtbaar. En in het midden een kinderfiguur.

Kunnen thrillerschrijvers de perfecte misdaad schrijven?

Als de 7-jarige Zach verdwijnt is er grote paniek. Het schrijversduo Lisa en Cameron maakt er altijd grappen over. Niemand kan zo goed met een misdaad wegkomen, als zij. Is dat zo? Cameron en Lida verdienen hun geld met het schrijven van thrillers. Hun zoontje Zach van 7 jaar maakt het hen niet altijd even gemakkelijk. Zo mondt een uitje op de kermis al snel uit in paniek en geschreeuw. Zach is soms een moeilijk kind, al is er geen autisme bij hem vastgesteld. Wel heeft hij een handleiding nodig. En wat rust. Morgen is hij mogelijk weer handelbaar. Maar de dag na de kermis is Cameron nergens meer te bekennen. 

Na een sterk proloog die helaas veel te veel weggeeft, reizen we af naar Christchurch, Nieuw Zeeland. Daar wonen Lisa en Cameron. Door de ogen van Cameron gaan we mee over de kermis en wat hij verder meemaakt. Paul Cleave laat Cameron zijn verhaal doen in de 1e persoon, wat begint met het uiteenzetten van de kermis en de attracties. Het perspectief wisselt per hoofdstuk, met die van inspecteur Kent. Zij houdt zich bezig met de vermissing.

Een hypeboek ja of nee?

Als er door wel 11 bekende auteurs lovende teksten op de flap vermeld worden, is het oppassen geblazen. De scherpe leesblik wordt extra aangescherpt, bij dit al in de lucht geschoten boek. 

Kinderspel leest als een Harlan Coben-serie op Netflix. Een rustige opbouw, met natuurlijk wel de vermissing van Zach, die al wat spanning geeft. De politie met hun onderzoek. Tenslotte de publieke opinie en massale toestroom van mensen die hun oordeel al klaar hebben. Het is bijna niet anders dan in real-life. 

Kinderspel is zeker geen easy-peasy-thriller. Al zou het in begin de schijn er wel van hebben. Paul Cleave, wie kent hem in Nederland? ..schrijft een thriller die direct doorschiet naar grote hoogte. Gezien het proloog lijkt het alsof je als lezer alles al weet. Dat ergert je tijdens het lezen, maar toch lees je door. Cleave houdt er mogelijk van om de lezer te teasen. De oplossing van dit mysterie is zeker geen kinderspel. Wat heel eenvoudig lijkt, wordt een roadtrip vol twisten en een zeer verbijsterend einde. 

Geen easy-peasy thriller, wel met een fijne wisselperspectief

De genoemde wisselperspectief is zeer interessant. Zo kijken we mee met Cameron die zijn zoon mist. Vervolgens switchen we naar mevrouw kent, de inspecteur die meer dan haar best doet, maar niets kan vinden. Erg frustrerend voor de lezer. 

Vergelijkbaar met de boeken van Coben volgt er regelmatig een twist en turn. De politie denkt al snel hoe het zit. Ook het publiek heeft de mening al klaar. Cameron die ook niet "gek" is, door zijn ervaring in thrillers schrijven, heeft dit echter al snel door. Echter het einde doet echt iedereen van zijn stoel vallen. 

Conclusie

Paul Cleave moet een voorliefde hebben voor de boeken van Harlan Coben. Mocht dit nog niet zo zijn, dan komt het vrij snel eraan. Hij laat de donkere zijde zien van de menselijke ziel en houdt tevens zijn leespubliek flink voor de gek. Door het proloog ga je bijna met een chagrijnige lip verder. Waarom wordt daar alles al uitgelegd? Voor mij nu een weet en voor de rest blijft het een vraag.    

Waardering: 4 dikke sterren. 

Het leest heel prettig. Is er spannend, met een paar toevalligheden en/of overdreven stukken er tussen. Kortom, naast dit alles..een dikke aanrader. 

Voor de lezers van Harlan Coben en/of Netflixers die spannende series kijken.


Groetjes,
Annette

Reacties

Populaire posts van deze blog

Simone van der Vlugt- Schilderslief

De Camino - Anya Niewierra - De recensie

Thriller Recensie: Loes den Hollander - Geloof mij nooit.